Het is behaaglijk in de warme zon op het plein. De schooldag is voorbijgegleden. Het schoolplein loopt langzamerhand leeg. De bel is gegaan. Taxi’s kwamen, de deuren werden geopend. Een voor een vond iedereen zijn of haar eigen plekje. Een vaste chauffeur, een vaste plek. Dat geeft rust en duidelijkheid.
Naast mij staan er nog een aantal leerlingen. Zacht voel ik een hand op mijn schouder. Hij blijft naast mij staan. ‘Grote vriend, hè meester!’ herhaalt hij een aantal keren. Zijn vriendschap is zo puur en oprecht.
Dan ineens gaat zijn hand over mijn wang. ‘Meester wel scheren. Moet. Ik ook.’ Vol trots vertelt hij al zeventien te zijn. Wauw, echt een kerel! Trots kijkt hij me aan. Zijn ogen stralen. We kijken nog eens, is de chauffeur er al? Stilletjes kruipt hij tegen mijn arm.
We kletsen wat over de schooldag. Veel woorden komen er niet meer. Er zijn – dat blijkt genoeg voor dit moment. We maken wat grapjes over ‘op de fiets naar huis’ of ‘met het vliegtuig’. Humor en gezelligheid kenmerkt hen. Het eenvoudige in hun leven getuigt van zoveel vreugde.
Dan staat daar ineens zijn taxi. Een andere! De zeventienjarige maakt een sprong in de lucht: ‘Yes, gaaf, een hele grote!’ Zijn gezicht glundert van plezier en opwinding.
Dan kijkt hij om. Een van de andere jongens zit nog op het bankje, verdiept in zijn eigen wereld. Mijn grote vriend stapt op hem af. Reikt hem de hand: ‘Kom, we gaan naar huis!’
Met een grote glimlach en een klein sprongetje belandt hij in de taxi. Nog even zwaaien? Zijn blik staat alweer op de voorruit. Naar huis!
Mijn hart maakt een vreugdesprongetje. Met een brede lach verlaat ik het plein. Ik heb toch echt het allermooiste werk.
ECHT BEPERKT
Met moeite
focussen zijn ogen.
Bij inspanning,
gebalde vuisten.
Een mooie lach.
Die mep op mijn schouder.
Jouw gezicht tegen mijn mouw.
Een gebroken stem.
Stagnerende ontwikkeling.
Een ontluikende woordenschat.
Hakkelende zinnen.
Onthaasting.
‘Hee mees.
Wij, vrienden!
Goed met jou?
Tot morgen.’
De maatschappij zegt:
Echt beperkt.
Eén chromosoom
Te veel.
Als je kijkt
en luistert,
Dan weet je het:
Hij is écht.
Klare taal.
Sprekende ogen.
Eerlijk en oprecht.
Puur en echt.
Het syndroom
van Down.
Stiekem ben ik
weleens jaloers.
En vraag ik mij
stilletjes af:
Wie is er nu
echt beperkt?
Otto Zwolsman, ook wel bekend als Meester Otto kun je ook volgen op Instagram, klik hier.